Ons Wandelboekske

Donderdag 11 februari 2016 besloten we naar de Herzogenhorn te wandelen, de 2e berg van deze regio op ruim 1400 meter hoogte. Het beloofde een droge dag te worden met redelijk wat zon. Aangezien het een vrij lange tocht zou worden, vertrokken we om 9:15 uur vanuit ons appartement.

We liepen de straat uit en liepen linksaf de berg op, dezelfde weg waar we de dag eerder langs afgedaald hadden. Het pak sneeuw was nog iets dikker dan gisteren en het lopen was daardoor redelijk pittig. We wandelden gestaag door, moesten een keer over een omgevallen boom klimmen en na ruim 3km wandelen bereikten we de start van de Hasenhorn rodelbaan. Ik was in de veronderstelling dat deze alleen in de zomermaanden geopend was maar niets bleek minder waar. Bij goed weer kun je ook in de winter met een karretje de rodelbaan af.

Na een paar foto's gemaakt te hebben, liepen we bovenlangs de start omhoog en liepen we linksaf het wandelpad op richting Gisiboden en de Herzogenhorn. Het smalle pad was bedekt met een dikke laag sneeuw en wij waren de eerste die over het pad liepen. Dit zorgde er ook voor dat we met regelmaat tot onze enkels wegzakten in de sneeuw. We bleven dit pad een kleine 2km volgen waarna we op een open vlakte terecht kwamen. Hier was het pak sneeuw nog dikker en het wandelen werd steeds moeilijker.

Hier sloegen we linksaf richting het berghotel Gisiboden welke we ruim 6km na ons vertrek bereikten. De zon was inmiddels goed gaan schijnen wat voor prachtige plaatjes van de besneeuwde velden en bossen zorgde. Aangekomen bij Gisiboden liepen we links langs het hotel verder in de richting van de Herzogenhorn. Het steeds dikker wordende pak sneeuw, mede door de harde wind van de dag ervoor, bemoeilijkte onze wandeling enorm en maakte dat we vrij langzaam de berg op liepen. Gelukkig liep het vrij gestaag omhoog waardoor de klim het ons niet extra moeilijk maakte. 

Na 300m liepen we linksaf verder richting de Herzogenhorn en de met een dik pak sneeuw bedekte bomen zorgden voor prachtige plaatjes. Ongeveer 1800m na Gisiboden kwamen we aan bij Bernauer Kreuz en vervolgden daar onze weg links richting de Herzogenhorn. De laatste 1500m naar Bernauer Kreuz konden we redelijk lopen doordat een groepje mensen op sneeuwschoenen een redelijk begaanbaar spoor gecreërd had voor ons. Vanaf Bernauer Kreuz hield dat spoor echter op en zakten we weer met regelmaat diep weg en soms zelfs tot aan de knieën. Ongeveer 800m na Bernauer Kreuz kwamen we bij een vlakte die we volgens de wandelbordjes over moesten steken. Hier was echter geen enkel teken van een pad meer te vinden waardoor het lopen enorm zwaar werd. We liepen hier een paar honderd meter toen ik rechts omhoog bordjes zag. We besloten daarheen te ploeteren door de dikke sneeuw en daar volgden we het pad verder omhoog.

We waren inmiddels al 9km door de sneeuw aan het ploeteren en zaten op 1250m hoogte. Erg traag klommen we door de dikke sneeuw verder tot we 1800m verder op een kruising kwamen. Hier konden we kiezen om linksaf richting de Feldberg te gaan om daarvandaan naar ons appartement te wandelen of rechtsaf 1km klimmen naar de top van de Herzogenhorn om vervolgens die kilometer ook weer terug te wandelen. Omdat we beide al aardig vermoeid waren en we nog een aantal uurtjes voor de boeg hadden besloten we de Herzogenhorn te laten voor wat het was en linksaf richting de skipistes bij Feldberg te wandelen.

Een kleine 800m verder bereikten we de top van de skipistes en bleek dat we eigenlijk niet verder mochten wandelen. Doordat we al goed vermoeid waren, besloten we dat te negeren. Echter was er nergens meer een wandelpad te bekennen en ook de wandelbordjes waren weggehaald. Langs alle kanten kwamen skiers en langlaufers voorbij geskied. We namen de beslissing om langs de skipiste af te dalen. We liepen aan de rand van de piste naar beneden en de sneeuw was daar zo dik dat we soms t0t ons middel in de sneeuw wegzakten. Aangezien het een rode piste was en dus vrij steil naar beneden liep, was het een erg lastige afdaling. Na een ruime kilometer bereikten we de doorgaande weg richting Feldberg en ipv een stukje verder langs de piste af te dalen, besloten we deze keer langs de weg te lopen terug richting Brandenberg.

We volgden deze weg 2,8km waarna we de weg overstaken naar een parkeerplaats om daar het wandelpad weer te kunnen gaan volgen. We liepen daar linksaf richting de Fahler Wasserfall en volgden de bordjes Brandenberg. Na een stukje kwamen we uit op het pad dat we op zondag 07 februari ook gevolgd hadden en redelijk makkelijk daalden we verder richting het appartement.

Ruim 19km en bijna 7 uur verder waren we weer terug en hadden we er één van onze zwaarste tochten op zitten. Vooral door het dikke pak sneeuw was het enorm moeilijk en zwaar wandelen. Maar het dikke pak sneeuw zorgde ook voor vele prachtige uitzichten en schitterend uitziende natuur.

Flink vermoeid en met drijfnatte schoenen en voeten waren we weer een onvergetelijke ervaring rijker. Een mooie afsluiter van onze eerste vakantie van 2016.