Ons Wandelboekske

Op maandag 10 september gingen we samen een tocht op grote hoogte doen en ook deze dag gaven we Izzy onze hond een rustdag. Ook bij de Krimml Wasserfall had ze weer last van spierpijn gehad.

Aangezien de tocht niet extreem lang zou zijn maar wel erg pittig vertrokken we al vroeg vanuit ons appartement. We reden naar de Schlegeisstausee op ruim 1800 meter hoogte om daarvandaan naar de Olpererhütte en het Friesenberghaus te wandelen en weer terug naar de Stausee. Het hoogste punt zou liggen op bijna 2700 meter hoogte.

De heenweg was al een belevenis op zich doordat we door meerdere tunnels moesten waar maar 1 auto doorheen kon en ze vanaf de andere kant dan moesten wachten en omdat we meerdere koeien op de weg tegenkwamen. Na een ritje van zo'n 30 kilometer kwamen we bij de Stausee aan en parkeerden we de auto op de parkeerplaats naast het meer. Hiervandaan liepen langs het meer om een klein stukje verderop rechtsaf bergop te gaan. Hier ging het al vrij snel goed steil omhoog en was het veelal klauteren over grote stenen en rotsblokken. Het zonnetje scheen goed en het was al snel vrij warm. Vaak hadden we mooi zicht op de Stausee en de omliggende besneeuwde bergtoppen van boven de 3000 meter.

We bleven de bordjes naar de Olpererhütte volgen en na ruim 3,5 kilometer klimmen, bereikten we de Olpererhütte. Hier namen we even een drankje op het terras om te genieten van de zon en van het schitterende uitzicht. Hier zaten we rond de 2400 meter hoogte inmiddels.

Tot dan hadden we een rode dus middelmatige route gehad maar vanaf de Olpererhütte tot aan het Friesenberghaus werd het een zwarte dus moeilijke route. We vervolgden onze weg en kwamen al snel over een enorm wiebelend hangbruggetje. Enorm populair gezien het grote aantal mensen dat daar op de foto wilden. Na het bruggetje werd het pad steeds gekker. Vaak moesten we over grote rotsblokken en gladde stukken rots klauteren om verder te kunnen. Veelal liep het ravijn ook pal naast het "pad". Dan werd het weer ineens enorm smal, nog geen voetbreedte en keek je ver naar beneden het ravijn in. Wel bleven we het prachtige uitzicht houden over het meer en de bergen.

Na bijna 7 kilometer bereikten we het hoogste punt van de tocht en daalden we via een enorm smal en steil pad af naar het Friesenberghaus dat we zo'n 800 meter verderop bereikten. Even gekeken daar om wat te eten maar toch besloten we verder te wandelen.

We daalden af via weer een smal pad met af en toe flinke rotsen om overheen te klauteren en dan weer over planken die een stukje boven de drassige grond geplaatst waren.

De afdaling was wel wat minder steil dan de klim en na ruim 13 kilometer en ruim 7 uur waren we weer terug bij de auto.

Het was een schitterende tocht door prachtige natuur met enorm veel mooie uitzichten. Toen we op de terugweg bij de eerste tunnels aankwamen, hoefden we maar 1 minuut te wachten ipv de maximale 20 minuten. De eerste auto's gingen rijden en na een paar stonden ze ineens op hun remmen en 1 auto kwam een stuk achteruit. Kwamen er ineens 6 koeien uit de smalle tunnel gewandeld en voor we weer verder konden stond het stoplicht alweer op rood en konden we 20 minuten wachten.

Ook de terugweg was dus een leuke belevenis. Absoluut de moeite waard om daar eens te gaan wandelen. Echter geeft het wel vaak een spannend gevoel als je hoogtevrees hebt zoals ik. En ondanks dat we meerdere honden zagen, raad ik het toch aan om het zonder hond te doen gezien het vele geklim en geklauter over de rotsblokken.

Al met al toch een topdag geweest.