Ransol

Toen wij op 12 september vroeg in de ochtend vertrokken voor onze 5e wandeling, wisten we nog niet dat dit één van onze meest gedenkwaardige wandelingen zou worden en ook één van de meest heftige.

De bedoeling was om naar twee van de hoogste toppen van Andorra te wandelen te weten de Serrera op 2912 meter hoogte en naar de Pic de L'Estanyo op 2915 meter hoogte. Beide bergen lagen dicht bij elkaar en konden op 1 dag bereikt worden. We wisten al wel dat het een flinke en zware tocht zou worden dus we besloten Izzy ook vandaag in het appartement te laten.

Rond 9:15 uur vertrokken we met de auto door het plaatsje Ransol dat naast El Tarter ligt en reden een klein stukje bergop om vervolgens de auto op een kleine parkeerplaats achter te laten. Deze parkeerplaats lag op 1989 meter hoogte en hiervandaan zouden we naar de beide toppen wandelen. Om 9:30 uur stapten we uit de auto en begonnen we aan onze tocht.

Recht tegenover de parkeerplaats liepen we via een smal pad links de berg op en al snel ging het flink steil omhoog. Het begin liep door de bossen en wandelden we over flinke boomwortels waardoor het soms meer klauteren was dan wandelen. Normaal gesproken liep ik zonder stokken maar was blij dat ik ze deze keer wel bij had. Na zo'n 1,5km zaten we al 300 meter hoger. Het pad was al snel uit de bossen en werd steeds meer rotsachtig waardoor we meer moesten klauteren ipv wandelen. Na 2,5km kwamen we bij het eerste kleine meertje en zaten we al op 2450 meter hoogte. Nog geen 500 meter verder lag het 2e meertje waar we linksaf liepen naar de hoge toppen toe. Hier ging het enorm steil omhoog en moesten we steeds meer over rotsblokken klimmen afgewisseld door hele smalle paden recht langs het ravijn.

Na 1km bereikten we een splitsing waar we rechts naar de Serrera konden en links naar de Pic de L'Estanyo. Omdat we beide al redelijk vermoeid waren door de flinke inspanningen besloten we eerst even te rusten en wat te eten en drinken. We waren nu iets meer dan 4km onderweg en waren van 1990 meter hoogte geklommen naar 2800 meter hoogte. Nu kamp ik met toch wel aardig wat hoogtevrees en de klim naar de Serrera liep steil omhoog langs een niet al te breed pad met aan beide kanten het ravijn. Ik vertelde Marie-Louise dat ik het niet zag zitten om nog verder te gaan, mede doordat het steeds harder was gaan waaien. Zij liep nog een klein stukje omhoog om het pad naar de Serrera te bekijken en kwam terug met het verhaal dat het inderdaad beter was dat we niet verder zouden gaan. Ook de andere kant op naar de Pic de L'Estanyo was voor ons op dat moment geen optie.

Na een pauze van een half uurtje besloten we dan ook terug te gaan langs de andere kant van de berg. Toen we weer bij het tweede meertje aangekomen waren, hielden we deze keer links aan om af te gaan dalen. Het rotsachtige pad liep hier nog vrij vlak maar dat veranderde al vrij snel in heel erg steil naar beneden. Op een bepaald punt kwam voor mij een bijna onmogelijk obstakel. Er lag een stuk gladde rots van een kleine 10 meter breed die recht het ravijn in liep. Bijna nergens had je enige houvast en ik vertelde Marie-Louise dat ik niet verder durfde. En ik vertelde ook dat de terugweg voor mij ook absoluut geen optie was. Nadat we even gewacht hadden, klom zij achter mij langs heel voorzichtig naar de andere kant van de rots. Daar bleef ze staan wachten terwijl ik op handen en voeten over de rots klauterde luisterend naar haar aanwijzingen. Na even flink gezucht te hebben, konden we weer verder naar beneden, ik nog steed met knikkende knieën.

Ongeveer na 8km na ons vertrek kwamen we bij Refugi de Cóms de Jan, een klein hutje met wat paarden. Hier sloegen we rechtsaf terug de bossen in over een steil slingerend pad om 1,5km verder de parkeerplaats weer te bereiken.

Ondanks dat we de top niet gehaald hebben, was het een schitterende en enorm enerverende tocht. Ruim 5 uur nadat we de auto geparkeerd hadden waren we weer terug en hadden we 9,5km afgelegd en een hoogteverschil overbrugd van 806 meter. Onze top lag deze keer op 2800 meter een mooie hoogte die we komend jaar willen verbreken door de 3000 meter grens te overbruggen. Ik raad iedereen die in Andorra gaat wandelen om deze tocht te gaan doen. Deze vergeet je niet snel meer.